Aandoenlijke situatie van de twaalf-jarige die ons de weg wees door de bazar in Kashan. Ze vroeg ons om een “herinnering”, ik wilde haar wat geld geven, dat wees ze af. Het was geen werk! Ze wilde een herinnering en dat is iets anders dan geld. We hadden een klein blikken trommeltje met snoepjes, dat wilde ze graag.
We zijn aangesproken door twee studentes, dat was in onze situatie niet zo vreemd. Gezien de leeftijd van Martine. Ze nodigde ons uit wat mee te gaan drinken, gezellig. In het restaurant aangekomen wilde wij ook wel wat eten. Daar hadden ze geen geld voor, dat kan, studenten zitten altijd krap bij kas. Wij wilde best hun drinken en pizza betalen. Ze bestelde zoveel, dat kon bijna niet op tafel staan. Nadat het op tafel stond, ging het direct in dozen en vertrokken ze, ze hadden het nog druk en zouden het thuis wel op-eten. De éne gaf me een hand de ander niet, dat mocht niet van haar geloof. Wij eten er niet minder door, maar je ontdekt dat studenten in Iran “normale” studenten zijn.
Boeiend was ook te zien dat er redelijk wat vrouwen alleen of in kleine groep door het land reizen, dat had ik niet verwacht. Meestal vrouwen van 60 plus.